ভাৰত উৎসৱৰ এখন দেশ য’ত ধৰ্মৰ নিজা গুৰুত্ব আছে। ছট পূজাত, সূৰ্য দেৱতাক পূজা কৰা হয় আৰু সম্ভাষণ জনোৱা হয়। শক্তিৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ উৎস হৈছে সূৰ্য যাৰ আমাৰ জীৱনত বিশেষ গুৰুত্ব আছে। আমাৰ দেশত, আমাৰ জীৱনত অৰিহণা যোগোৱা সকলো বোৰৰ বাবে আমাক কৃতজ্ঞ হ’বলৈ শিকোৱা হয়। সেয়েহে আমি ভাৰতীয়সকল আৱেগিক। আমি আমাৰ ধৰ্মৰ পৰা কোমলতাৰ অনুভূতি পাওঁ আৰু এই অনুভূতিয়ে আমাক হৃদয়ৰ পৰা ইজনে সিজনক প্ৰস্তুত কৰে আৰু সেইটোৱেই আমাক জীৱনৰ সৈতে সম্পৰ্কিত প্ৰতিটো জীৱিত আৰু জড় বস্তুৰ গুৰুত্ব কয়।
ছট পূজা বা ছঠ পূজা এক প্ৰাচীন ভাৰতীয় বৈদিক উৎসৱ। ষঠ পূজা ভাৰতীয় উপমহাদেশৰ বিহাৰ, ঝাৰখণ্ড, ওড়িশা, পশ্চিম বংগৰ লগতে নেপালৰ মধেশ অঞ্চলৰ স্থানীয় উৎসৱ। প্ৰতি বছৰে কাৰ্তিক শুক্ল পক্ষৰ ষষ্ঠী তিথিত ছট বা ছঠ পূজা অনুষ্ঠিত কৰা হয়। উত্তৰ ভাৰতৰ অন্যতম জনপ্ৰিয় উৎসৱ ছঠ ঘাইকৈ বিহাৰ, উত্তৰ প্ৰদেশ আদিত পালন কৰা হয় যদিও আজিকালি প্ৰায় সকলো ঠাইতে ইয়াৰ উদযাপন কৰা দেখা যায়। এই উৎসৱৰ মূল দেৱতা হৈছে সূৰ্য আৰু তেওঁৰ দুই পত্নী ঊষা আৰু সন্ধ্যা। কিছুমানৰ মতে ঊষাদেৱীক ছঠি মাইয়া বুলি মূল আৰাধ্য দেৱী বুলি গণ্য কৰা হয়। তেওঁ সূৰ্য দেৱতাৰ আটাইতকৈ সৰু ঘৈণী আছিল বাবে ছটি মাইয়া (সৰু মা) বোলে আৰু উৎসৱৰ নামো ছট উৎসৱ বোলে। আনহাতে কিছুমানৰ মতে ষষ্ঠী তিথিত অনুষ্ঠিত হোৱা বাবে ষষ্ঠী শব্দৰ পৰায়ে উৎসৱটোৰ নাম ছঠ বা ছট হৈছে। মূলতঃ হিন্দু উৎসৱ যদিও কিছুমান মুছলমান বা আন ধৰ্মৰ মানুহেও এই পূজা অনুষ্ঠিত কৰে।
এই পূজাৰ নীতি-নিয়ম চাৰিদিন পালন কৰা হয়। ইয়াৰ ৰীতি সমূহৰ ভিতৰত পৱিত্ৰ স্নান, নিৰ্জলা ব্ৰত, বহু সময় পানীত সোমাই থকা, সূৰ্য প্ৰাৰ্থনা আৰু উদিত আৰু মাৰ যোৱা সূৰ্যক অৰ্ঘ্য প্ৰদান। এই পূজাত কিছুমান ভক্তয়ে নদীৰ ঘাটলৈ যাওঁতে বাগৰি বাগৰি যোৱাৰ দৃশ্য দেখা যায়।
পূজাৰ উৎপত্তি History of Chhath Puja in Assamese
Table of Contents
এই পূজাৰ কেতিয়া উৎপত্তি হৈছিল তাৰ কোনো স্পষ্ট নিদৰ্শন পোৱা নাযায়। কিন্তু কিছুমান পৌৰাণিক আখ্যানত ছঠ পূজাৰ নীতি নিয়মৰ লগত মিল থকা উৎসৱ দেখা যায়। ঋকবেদতৰ শ্লোকসমূহত সূৰ্য বন্দনাৰ স্পষ্ট নিদৰ্শন আছে। ভাৰতীয় সভ্যতাৰ লগতে গ্ৰীক, ৰোমান, ইজিপ্ট আদিৰ সভ্যতাসমূহতো সূৰ্য মুখ্য দেৱতা আছিল। সেইদৰে ঊষায়ো বৈদিক দেৱী। বেদত উল্লেখ থকা মতে তেওঁ হৈছে পুৱাৰ দেৱী আৰু অশ্বিন সকলৰ মাতৃ। অগ্নি, সোম আৰু ইন্দ্ৰ আদি দেৱতাসকলৰ পিছত তেঁৱে হৈছে আটাইতকৈ উল্লেখযোগ্য বৈদিক দেৱী। ৰাত্ৰি হৈছে তেওঁৰ ভগ্নী যিয়ে হয়তো পিছলৈ পৌৰাণিক যুগত সন্ধ্যা আৰু ছায়া ৰূপত কল্পয়িত কৰা হ’ল। ৰামায়ণত উল্লেখ থকাৰ মতে ৰামৰ কুলদেৱতা সূৰ্যৰ বাবে ৰাম আৰু সীতায়ে এই পূজা কৰিছিল। মহাভাৰতত উল্লেখ থকাৰ মতে দ্ৰৌপদীয়ে ধম্য ঋষিৰ উপদেশৰ মতে সূৰ্যক আৰাধনা কৰি অক্ষয় পাত্ৰ লাভ কৰিছিল। লগতে মহাবীৰ কৰ্ণয়ে কঁকাললৈকে পানীত সোমাই সূৰ্য উপাসনা কৰা উল্লেখ আছে। আজিও ছঠ পূজা উদযাপন কৰা সকলে কঁকালৰ লৈকে পানীত নামি সূৰ্য বন্দনা কৰা দেখা যায়। আন এক আখ্যান মতে পাণ্ডুয়ে ঋষি হত্যাৰ পাপৰ প্ৰায়শ্চিত্তৰ কাৰণে পত্নী কুন্তী আৰু মাদ্ৰীৰ লগত বনত থাকোঁতে পুত্ৰ প্ৰাপ্তিৰ বাবে সৰস্বতী নদীৰ পাৰত সূৰ্য উপাসনা আৰু ব্ৰত কৰিছিল।
পুৰাণৰ মতে প্ৰথম মনু প্ৰিয়বতৰ কোনো সন্তান নাছিল। সেয়ে তেওঁৰ পিতৃ কাশ্যপ মুনিয়ে পুত্ৰেষ্ঠী যজ্ঞ কৰিবলৈ পৰামৰ্শ দিলে। ইয়াৰ ফলত তেওঁৰ ঘৈণী মালিনীয়ে মৃত পুত্ৰ এটি জন্ম দিলে। মৃত শিশু দেখি তেওঁলোকে বিলাপ কৰি থাকোঁতে আকাশৰ পৰা এগৰাকী দিব্য কন্যা প্ৰকট হ’ল। তেওঁ নিজকে ব্ৰহ্মাৰ মানস পুত্ৰী বুলি চিনাকি দিলে আৰু মৃত পুত্ৰক স্পৰ্শ কৰাৰ লগে লগে সি জী উঠিল। এতিয়াও ঊষা দেৱী বা ছঠি মাইয়াৰ মূৰ্তি কোলাত কেঁচুৱালৈ থকা অৱস্থাত কল্পনা কৰা হয় আৰু পুত্ৰ প্ৰাপ্তিৰ বাবে ব্ৰত উপাসনা কৰা হয়।
তদুপৰি লৌকিক দেৱী হিচাপে আন বহুতো লোককথা আখ্যান হিচাপে মানুহৰ মুখে মুখে চলি আহিছে।
ধৰ্মীয় আচাৰ Chhath Puja in Assamese
ছঠ পূজাত কোনো মূৰ্তি উপাসনাৰ ঠাই নাই। ইয়াত ডুবিত আৰু উদিত সূৰ্যক পূজা কৰা হয়। আজিকালি পূজা অনুষ্ঠিত কৰা সমিতিসকলে ঘাটৰ ওচৰত সূৰ্য আৰু ঊষাৰ মূৰ্তি প্ৰতিষ্ঠা কৰা দেখা যায়। পূজাৰ দুদিন আগত লাও ভাত আৰু আৰু এদিন আগত খিৰ ভাত খোৱাৰ লগতে ৩৬ ঘণ্টাৰ এক কঠোৰ ব্ৰত পালন কৰা হয়। পূজাত সম্পূৰ্ণ সাত্বিক নৈবেদ্য আদি কূলা, ডলা বা পাচিত ৰাখি উচৰ্গা কৰা হয়। বিভিন্ন ফল মূল, মিঠাই আদিৰ লগতে পৰম্পৰাগত বিহাৰী লোকখাদ্য “ঠেকুৱা” প্ৰস্তুত কৰি নৈবেদ্য ৰূপে আগবঢ়োৱা হয়। এই সময়ত নিমখ-নহৰু বৰ্জিত সম্পূৰ্ণ নিৰামিষ খাদ্য গ্ৰহণ কৰা হয়। পূজাৰ শেষত আত্মীয় স্বজন, প্ৰতিবেশীক প্ৰসাদ বিলোৱা এই পূজাৰ অন্যতম নিয়ম। এই পূজাত কিছুমানে বাগৰি বাগৰি নদীৰ ঘাটলৈ গৈ পূজা কৰাৰ দৃশ্যয়ো দেখিবলৈ পোৱা যায়।
বৰ্তমান এই পূজা এক সৰ্বজনীন ৰূপ লৈছে। বিভিন্ন ভাষা ভাষী, ধৰ্ম সম্প্ৰদায়ৰ মানুহে এই পূজাৰ মাহাত্ম্য উপলব্ধি কৰি আঁকোৱালি লৈছে।
ৰীতি-নীতি আৰু পৰম্পৰা Rituals and traditions of Chhath Puja in Assamese
পাৰ্ভাইটিন (সংস্কৃত পৰ্বৰ পৰা, অৰ্থাৎ “উপলক্ষ্য” বা “উৎসৱ”) নামৰ মুখ্য উপাসকসকল সাধাৰণতে মহিলা হয়। অৱশ্যে, বহুতো পুৰুষে এই উৎসৱ পালন কৰে কিয়নো ছট লিংগ-নিৰ্দিষ্ট উৎসৱ নহয়। পাৰভাইটিনে তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ কল্যাণ আৰু তেওঁলোকৰ সন্তানৰ সমৃদ্ধিৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে। কিছুমান সম্প্ৰদায়ত, এবাৰ পৰিয়ালৰ সদস্য এজনে ছট পূজা কৰা আৰম্ভ কৰিলে, প্ৰতি বছৰে ইয়াক সম্পাদন কৰা আৰু ইয়াক নিম্নলিখিত প্ৰজন্মলৈ প্ৰেৰণ কৰাটো তেওঁলোকৰ বাধ্যতামূলক কৰ্তব্য। উৎসৱটো কেৱল তেতিয়াহে বাদ দিয়া হয় যদি সেই বছৰ পৰিয়ালটোত মৃত্যু হয়। যদি ব্যক্তিজনে কোনো নিৰ্দিষ্ট বছৰত ৰীতি-নীতি পালন কৰা বন্ধ কৰে, ই স্থায়ীভাৱে বন্ধ হয় আৰু এজনে ইয়াক পুনৰ আৰম্ভ কৰিব নোৱাৰে। আন সম্প্ৰদায়ত, এইটো বাধ্যতামূলক নহয়।
ছট পূজা হৈছে চাৰিদিনীয়া অনুষ্ঠান। গোটেই ঘৰটো, ইয়াৰ চাৰিওফালআৰু ঘাটলৈ যোৱা পথবোৰ ভালদৰে পৰিষ্কাৰ কৰা হৈছে। ইয়াৰ আৰম্ভণি হৈছে:
- কাদ্দু ভাত বা নাহাই খাই – পাৰভাইটিনে আটাইতকৈ বেছি সতভিক কাদ্দু ভাত ৰান্ধে (বটল গৰ্ড আৰু বংগ গ্ৰাম মচুৰ প্ৰস্তুতি অৰ্ভা চাউল ভাতৰ সৈতে) এই প্ৰস্তুতি আবেলি দেৱতাক ভোগ হিচাপে পৰিৱেশন কৰা হয়। ই পৰ্ব আৰম্ভ কৰে আৰু ছট পূজাৰ সময়ত পৰবৈতিনৰ অন্তিম আহাৰ
- খাৰ্ণা – এইটো কাদ্দু ভাতৰ পিছদিনা বা পহলি আৰাগৰ (অৰ্ঘ্য) প্ৰাকমুহূৰ্তত পালন কৰা হয়। প্ৰস্তুতি আবেলি আৰম্ভ হয়। পাৰভাইটিনে দোস্তি পুৰি, অন্যান্য বতৰৰ ফল আৰু শুকান ফলৰ সৈতে এটা চাউল আৰু গুড় ক্ষীৰ ৰান্ধে আৰু লগতে দেৱতাক নিৰ্বোধতা (ভোগা) হিচাপে প্ৰদান কৰে।
- পাহলী আৰাগ
- ডুছৰি আৰাগ
প্ৰসাদ প্ৰদানৰ ভিতৰত আছে মিঠাই, খীৰ, থেকুৱা আৰু ফল (মুখ্যতঃ কুঁহিয়াৰ, মিঠা চূণ আৰু কল) সৰু বাঁহৰ চুপ উইননোত আগবঢ়োৱা হয়। খাদ্যকঠমভাৱে নিৰামিষ আৰু নিমখ, পিয়াজ বা নহৰু অবিহনে ৰন্ধা হয়। খাদ্যৰ বিশুদ্ধতা বজাই ৰখাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়া হয়।
বিধি; ছট পূজাৰ আগতে সকলো সমগৰী প্ৰাপ্ত কৰক আৰু সূৰ্য ঈশ্বৰক এটা অৰ্ঘ্য আগবঢ়াওক:
- 1 টা ডাঙৰ বাঁহৰ বাস্কেট, বাঁহ বা পিতল, প্লেট, গাখীৰ আৰু গিলাচেৰে তৈয়াৰ কৰা 3 টা চুপ
- চাউল, ৰঙা সেন্দুৰ, চাকি, নাৰিকল, হালধি, কুঁহিয়াৰ, সুথানি, পাচলি আৰু মিঠা আলু
- নাশপাতি, ডাঙৰ নেমু, মৌ, পান, সম্পূৰ্ণ জাক, কাৰাভান, কাম্ফোৰ, চন্দন কাঠ আৰু মিঠাই
- প্ৰসাদ হিচাপে, থেকুৱা, মালপুয়া, ক্ষীৰ-পুৰী, চুজি পুডিং, চাউলৰ লাড়ু লওঁক।
অৰ্ঘ্য বিধি– ওপৰৰ ছট পূজা সমগ্ৰীটো বাঁহৰ বাস্কেটত ৰাখক। গোটেই প্ৰসাদটো চুপত ৰাখক আৰু চাকিটো চুপত জ্বলাই দিয়ক। তাৰ পিছত, সকলো মহিলাই আঁঠুৰ গভীৰ পানীত থিয় হৈ সূৰ্যক অৰ্ঘ্য প্ৰদান কৰিবলৈ তেওঁলোকৰ হাতত পৰম্পৰাগত চুপ থাকে।
ইতিহাস আৰু সম্পৰ্কিত কিংবদন্তী
ছট উৎসৱত ছট ী মাইয়াৰ পূজা কৰা হয়, যিটো ব্ৰহ্ম বৈৱৰ্ত পুৰাণতো উল্লেখ কৰা হৈছে। এজন কিংবদন্তী অনুসৰি, প্ৰথম মনু স্বয়ম্ভুৰ পুত্ৰ ৰজা প্ৰিয়ব্ৰতৰ কোনো সন্তান নাছিল। ইয়াৰ বাবে, তেওঁ বৰ দুখী আছিল। মহৰ্ষি কাশ্যপে তেওঁক যজ্ঞ কৰিবলৈ কৈছিল। মহৰ্ষিৰ আদেশ অনুসৰি, তেওঁ পুত্ৰৰ বাবে যজ্ঞ কৰিছিল। ইয়াৰ পিছত, ৰাণী মালিনীয়ে এটা পুত্ৰ সন্তান জন্ম দিয়ে কিন্তু দুৰ্ভাগ্যবশতঃ কেঁচুৱাটো মৃত অৱস্থাত জন্ম হয়। ৰজা আৰু পৰিয়ালৰ আন সদস্যসকল ইয়াৰ বাবে বৰ দুখী আছিল। তেতিয়াহে আকাশত দেখা পোৱা এটা শিল্প, য’ত মাতা শাষ্টি বহি আছিল। যেতিয়া ৰজাই তাইক প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল, তেতিয়া তাই নিজৰ পৰিচয় দিছিল আৰু কৈছিল – মই ভগৱান ব্ৰহ্মাৰ মানস কন্যা, শাষ্টি দেৱী। মই পৃথিৱীৰ সকলো সন্তানক সুৰক্ষা দিওঁ আৰু সকলো সন্তানহীন পিতৃ-মাতৃক শিশুৰ আশীৰ্বাদ দিওঁ।
ইয়াৰ পিছত, দেৱীয়ে নিষ্প্ৰাণ সন্তানক তাইৰ হাতেৰে আশীৰ্বাদ দিছিল, যাতে তেওঁ জীয়াই থাকে। ৰজাদেৱীৰ কৃপায় অতি সন্তুষ্ট হৈছিল আৰু তেওঁ শাস্তি দেৱী দেৱীক পূজা কৰিছিল। বিশ্বাস কৰা হয় যে এই পূজাৰ পিছত, এই উৎসৱ বিশ্বজুৰি উদযাপন কৰা হয়।
ছট হৈছে হিন্দু সৌৰ দেৱতা সূৰ্য, আৰু দেৱী শাস্তি (যাক ছঠী মাইয়া বুলিও কোৱা হয়) প্ৰতি সমৰ্পিত এক বৈদিক ৰীতি। দুয়োখন প্ৰধান ভাৰতীয় মহাকাব্যত ইয়াক উল্লেখ কৰা হৈছে – ৰামায়ণত, যেতিয়া ৰাম আৰু সীতাই অযোধ্যা ঘূৰাই দিছিল, তেতিয়া মানুহে দীপাৱলী উদযাপন কৰিছিল, আৰু ইয়াৰ ষষ্ঠ দিনা ৰামৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা হৈছিল। আজিৰ দিনটোত ৰাম আৰু সীতাই দ্ৰুতগতিত ৰাখিছিল আৰু সীতাই সূৰ্য শাস্থি/ছট পূজা কৰিছিল। সেয়েহে, তেওঁ লাভ আৰু কুশক তেওঁলোকৰ পুত্ৰ হিচাপে আশীৰ্বাদ দিছিল। মহাভাৰতত থাকোঁতে, লক্ষগ্ৰীহৰ পৰা পলাই যোৱাৰ পিছত কুন্তীয়ে ছট পূজা কৰিছিল।
বিৱৰণ
ছট পূজাৰ বিৱৰণ
- চৈত্ৰ ছট – স্পষ্টভাৱে “ছিতি ছট” বুলি জনা যায়, এইটো বিক্ৰম সংৱতৰ চৈত্ৰ মাহত পালন কৰা হয়।
- কাৰ্তিক ছট – জনপ্ৰিয়ভাৱে “ছট” বুলি কোৱা হয়, এইটো বিক্ৰম সংৱতৰ কাৰ্তিকা মাহত অতি বৃহৎ পৰিমাণে উদযাপন কৰা হয়।
ছট পূজা হৈছে চাৰি দিন ধৰি চলি থকা এক লোক উৎসৱ। এইটো কাৰ্তিক শুক্লা চতুৰ্থীৰ পৰা আৰম্ভ হয় আৰু কাৰ্তিক শুক্লা সপ্তমীৰ সৈতে শেষ হয়।
Nahaye Khaye (Day 1)
ছট পূজাৰ এইটো প্ৰথম দিন। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে যে গা ধোৱাৰ পিছত, ঘৰটো পৰিষ্কাৰ কৰা হয় আৰু ইয়াক ঈশ্বৰৰ সন্মুখত ৰখাৰ পিছত খাদ্য খোৱা হয় যাতে মনক প্ৰতিশোধমূলক প্ৰৱণতাৰ পৰা সুৰক্ষিত কৰিব পৰা যায়
Rasiaav-Roti/Kharna/Lohanda (Day 2)
ৰাছিয়াভ-ৰুটি ছট পূজাৰ দ্বিতীয় দিন। আজিৰ দিনটোত, ভক্তসকলক এটোপাল পানীও খাবলৈ দিয়া নহয়। সন্ধিয়া, তেওঁলোকে গুৰ কি ক্ষীৰ (গুড়ৰ দ্বাৰা গঠিত খেৰ) খাব পাৰে যাক ৰাছিয়াভ, ফল আৰু ৰুটি বুলি কোৱা হয়
Sandhya Arghya (Day 3)
ছট পূজাৰ তৃতীয় দিনা, কাৰ্তিক শুক্লা শাস্তিৰ সময়ত সূৰ্য ঈশ্বৰক এটা অৰ্ঘ্য আগবঢ়োৱা হয়। সন্ধিয়া, এটা বাঁহৰ বাস্কেট ফল, থেকুৱা আৰু চাউলৰ লড়ুৰে সজোৱা হয়, যাৰ পিছত ভক্তসকলে তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ সৈতে সূৰ্যক অৰ্ঘ্য প্ৰদান কৰে। অৰ্ঘ্যৰ সময়ত, সূৰ্য ঈশ্বৰক পানী আৰু গাখীৰ আগবঢ়োৱা হয় আৰু প্ৰসাদেৰে ভৰ্তি চুপৰ পৰা ছঠী মাইয়াক পূজা কৰা হয়। সূৰ্য ঈশ্বৰৰ উপাসনাৰ পিছত, শাস্তি দেৱীৰ গীত ৰাতি গোৱা হয় আৰু ব্ৰত কথা শুনা যায়। [26]
এই দিনটো ঘৰত প্ৰসাদ (নৈবেদ্য) প্ৰস্তুত কৰাত অতিবাহিত হয়। আজিৰ দিনটোৰ প্ৰাকমুহূৰ্তত, গোটেই পৰিয়ালটোৱে ব্ৰাটিনবোৰৰ সৈতে নদীৰ পাৰ, পুখুৰী বা এটা সাধাৰণ ডাঙৰ জলাশয়লৈ যায় যাতে অস্ত যোৱা সূৰ্যলৈ নৈবেদ্য (অৰ্ঘ্য) প্ৰস্তুত কৰা যায়। ছট পূজাৰ এই পৰ্যায়ত ভক্তসকলে ন্যায়সঙ্গত সূৰ্যলৈ প্ৰাৰ্থনা কৰে। অনুষ্ঠানটো প্ৰায় এটা কাৰ্নিভাল। ব্ৰাটিনসকলৰ উপৰিও, বন্ধু আৰু পৰিয়াল আছে, আৰু বহুতো অংশগ্ৰহণকাৰী আৰু দৰ্শক আছে, সকলোৱে উপাসকজনৰ সহায় আৰু আশীৰ্বাদ প্ৰাপ্ত কৰিবলৈ ইচ্ছুক। লোকগীতবোৰ ছটৰ সন্ধিয়া গোৱা হয়।
ঘাটৰ পৰা ঘৰলৈ উভতি অহাৰ পিছত ব্ৰতীনসকলে কোশী ভৰাইৰ ৰীতি-নীতি পালন কৰে। এই ৰীতি-নীতিত ব্ৰতীসকলে পৰিয়ালৰ আন সদস্যসকলৰ সৈতে কোশী ভৰাই সম্পৰ্কীয় সকলো ৰীতি-নীতি পালন কৰে। তেওঁলোকে 5ৰ পৰা 7 টা কুঁহিয়াৰ লয় আৰু সেইবোৰ একেলগে বান্ধি মণ্ডপ গঠন কৰে আৰু সেই মণ্ডপৰ ছাঁৰ তলত 12 ৰ পৰা 24 মাটিৰ চাকি জ্বলাই দিয়া হয় আৰু থেকুৱা আৰু অন্যান্য ঋতুগত ফলৰ দৰে নৈবেদ্য আগবঢ়োৱা হয়। পিছদিনা ৰাতিপুৱা 3:00 বজাৰ পৰা পুৱা 4:00 বজাৰ ভিতৰত ঘাটত একেটা ৰীতি-নীতিপুনৰাবৃত্তি কৰা হয় আৰু তাৰ পিছত ব্ৰতীসকলে উদীয়মান সূৰ্যক অৰ্ঘ্য বা নৈবেদ্য আগবঢ়ায়।
Usha Arghya (Day 4)
ৰাতিপুৱা ছট পূজাৰ অন্তিম দিনা সূৰ্য ঈশ্বৰক এটা অৰ্ঘ্য আগবঢ়োৱা হয়। আজিৰ দিনটোত, সূৰ্য্যোদয়ৰ আগতে, ভক্তসকলে উদীয়মান সূৰ্যক অৰ্ঘ্য প্ৰদান কৰিবলৈ নদীৰ পাৰলৈ যাব লাগিব। ইয়াৰ পিছত, শিশুটোৰ সুৰক্ষা আৰু গোটেই পৰিয়ালৰ সুখ শান্তিৰ বাবে ছট্টি মাইয়াৰ পৰা বিচৰা হয়। উপাসনাৰ পিছত, ভক্তসকলে শৰ্বত আৰু কেঁচা গাখীৰ খায়, আৰু পৰণ বা পৰানা বুলি কোৱা এজনৰ উপবাস ভাঙিবলৈ অলপ প্ৰসাদ খায়
You can read also
References
- I collected from Wikipedia
- assam.gov.in
- deepawali.co.in
Learning, Awareness and Education is the purpose of this Blog/Website.
If any mistake or error please kindly inform us, thanks