উজনি অসমৰ কৃষিজীৱী লোকৰ এক কৃষিভিত্তিক উৎসৱ হ’ল লখিমী সবাহ। লখিমীক শস্যৰ অধিষ্ঠাত্রী দেৱী হিচাপে গণ্য কৰা হয়। লখিমী সবাহক ঠাই বিশেষে পানীতোলা সবাহ, লখিমী বিয়া আদি নামেৰে জনা যায় ৷ লোকসমাজৰ কল্পিত লখিমী দেৱীক সন্তুষ্ট কৰিবৰ বাবেই লখিমী সবাহৰ আয়োজন কৰা হয়। লখিমী দেৱী সন্তুষ্ট হ’লে খেতি-পথাৰৰ কৃষি শস্য ভাল হয় বুলি বিশ্বাস কৰা […]

খৰাং বতৰত বৰষুণৰ কামনাৰে অসমীয়া লোকসমাজত প্রচলিত এক জনপ্ৰিয় লোকাচাৰ হ’ল ভেকুলী বিয়া। আমাৰ সমাজত এক বিশ্বাস আছে যে ভেকুলীৰ বিয়া পাতিলে আৰু ভেকুলীয়ে টোৰ-টোৰালে বৰষুণ দিয়ে। এই বিশ্বাসক আধাৰ কৰিয়েই ভেকুলী বিয়া পতা হয়। সাধাৰণতে ফাগুন-চ’ত মাহৰ অনাবৃষ্টিৰ সময়ত অথবা খৰাংপীড়িত সময়ত বছৰৰ যিকোনো সময়ত ভেকুলী বিয়া অনুষ্ঠিত কৰা হয়। ভেকুলী বিয়া কৃষি উৎসৱ

লখিমপুৰ জিলাৰ ঢকুৱাখনা মহকুমাত উদযাপন কৰা ফাটবিহু অসমৰ এক পৃথক বৈশিষ্ট্যপূর্ণ সাংস্কৃতিক সম্পদ। প্রাচীন অসমৰ বিহুৰ ঐতিহ্যক এই ফাটবিহুৱে জীয়াই ৰাখিছে। ফাট বিহু ঢকুৱাখনাৰ চাৰিকড়ীয়া নৈৰ মʼহঘূলি চাপৰিত অনুষ্ঠিত হোৱা বিহু। পূৰ্বতে ব’হাগৰ সাতবিহু যোৱাৰ পিছত ঢকুৱাখনাৰ (পূৰ্বতে হাবুং) হাৰ্হি দেৱালয়ত কেইবাটাও জনগোষ্ঠীয় লোকে একেলগ হৈ এই বিহু মাৰিছিল। বৰ্তমান ফাট বিহু ব’হাগ মাহৰ শেষৰটো শুক্ৰ, শনি আৰু দেওবাৰে তিনিদিনীয়া কাৰ্যসূচীৰে পালন

মহো-হো বা মহ খেদা উৎসৱ :সাধাৰণতে নামনি অসমত উদযাপন কৰা এটা উৎসৱ। অসমীয়া ভাষাৰ “মহ” আৰু বড়ো ভাষাৰ “হো” পদৰ মিশ্ৰিত ৰূপ হৈছে “মহহো। ” তাৰপৰাই মহোহো শব্দ গঠিত হৈছে। নামনি অসমৰ বিশেষকৈ কামৰূপ, গোৱালপাৰা, নলবাৰী, বৰপেটা, দৰং, বাক্সা জিলাত ইয়াৰ প্ৰচলন দেখা যায়। মহো-হোক গোৱালপাৰা জিলাৰ কিছু অংশত এউৰি বা ওৰি মাগা বুলি জনা যায়। দৰঙত ইয়াক মহৌ খুন্দা বা মইহ খেদা বা মহখেদা বা মহহৌ উৎসৱ বুলি জনা যায়। আনহাতে কামৰূপত মহৌ-হৌ, নলবাৰীত ভালোক দিয়া বা ভাল-ভৌলকা, বৰপেটাৰ ঠাইবিশেষে ভাওল দিয়া বা

ওজাপালি  অসমৰ এক অৰ্ধ নাটকীয় পৰিবেশ্য কলা। সৰ্বভাৰতীয় কথকতা পৰম্পৰাৰ প্ৰত্যক্ষ ধাৰক আৰু বাহক ওজাপালি প্ৰাচীন কালৰে পৰা অসমত এক জনপ্ৰিয় কলা হিচাপে প্ৰচলিত হৈ আহিছে। ১৯৭৪ চনত অসম চৰকাৰৰ জনসংযোগ বিভাগৰ সঞ্চালক লুইতকোঁৱৰ ৰুদ্ৰ বৰুৱা আৰু আনন্দমোহন ভাগৱতীৰ সহযোগত ওজাপালি ৰাস্ত্ৰীয় কাৰ্য্যসূচীত অন্তৰ্ভুক্ত হয়। উদ্ভৱ আৰু বিকাশ ওজাপালি কলাৰ উৎপত্তি সম্বন্ধে বিভিন্ন জনশ্রুতি আছে। একাংশ

‘আলি আয়ে নৃগাং’ মিচিংসকলৰ এক বসন্তকালীন উৎসৱ। ই কৃষিৰ লগত জড়িত। আলি’ মানে মাটিৰ তলত হােৱা ফল, “আই’ মানে গছৰ গুটি আৰু গাং’ মানে সিঁচিবলৈ আৰম্ভ কৰা অর্থাৎ আলি আয়ে গাং মানে শস্য সিঁচিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ দিন বা সময়। উৎসৱৰ আৰম্ভনি প্রত্যেক বছৰৰ ফাগুন মাহৰ প্ৰথমটো বুধবাৰে এই উৎসৱ পালন কৰা হয়। বুধবাৰটোক মিচিংসকলে অতি

বছৰটোৰ ভিতৰত পালন কৰা বিভিন্ন পৰম্পৰাগত উৎসৱসমূহৰ ভিতৰত ‘পয়চাংকেন’ উৎসৱ টাই বৌদ্ধ জনগোষ্ঠীসকলৰ জাতীয় উৎসৱ। তেওঁলোকে ইয়াক বসন্ত উৎসৱ হিচাপে পালন কৰাৰ উপৰি ‘সংক্রান্তি উৎসৱ’ আৰু ‘বুদ্ধ মূর্তি ধোওৱা উৎসৱ’ হিচাপেও পালন কৰে। এই উৎসৱক ‘পয়ছননাম’ (পানীৰ উৎসৱ) বুলিও কোৱা হয়৷ টাই ভাষাত ‘পয়’ মানে উৎসৱ, ‘চাংকেন’ মানে সংক্রান্তি আৰু পানী। সেয়ে ‘পয়চাংকেন’ মানে পানীৰ

দৰঙৰ দেউল উৎসৱত বিষ্ণুপূজা, বিষ্ণুৰ হোম, অৰ্চনা-বন্দনাই মূল কথা যদিও দেউলক সাধাৰণতে বসন্ত আৰু ঋতুকালীন উৎসৱৰূপেও মানি অহা হৈছে। দেউল উৎসৱ সৃষ্টিৰ মূলতে আছিল আধ্যাত্মিক চিন্তা। খ্ৰীষ্টীয় দশম-একাদশ শতিকাতে শাস্ত্রজ্ঞ বেদাচাৰ্য ধৰ্মদেৱ ভূঞা নামৰ এগৰাকী সদাচাৰী লোকে দৰঙৰ দেউল উৎসৱৰ পাতনি মেলে বুলি জনা যায়। পূৰ্বাপৰ বৈষ্ণৱ ভাবাদর্শ প্ৰচাৰিত দৰঙত বিষ্ণুপূজাৰ অৰ্চনা-বন্দনা সণ্ঢালনিভাৱে চলিছিল। দৰঙৰ

‘টুচু পৰব’ক চাহ-জনগোষ্ঠীৰ মাঘ বিহু বা ভোগালী বিহু বুলি ক’ব পাৰি। চাহ-জনগোষ্ঠীৰ লোকে নিজস্ব পৰম্পৰাৰে এই উৎসৱ পালন কৰিলেও ভোগালী বিহুৰ লগত ইয়াৰ ভালেমান সামঞ্জস্য আছে ‘টুচু পৰব’ত টুচু দেৱীক পূজা কৰাৰ পৰম্পৰা আছে। অসমীয়া সমাজত মাঘ বিহুৰ পৰম্পৰাৰ লগত জড়িত ভেলাঘৰ সজা, মেজি জ্বলোৱা, আনৰ বাৰীৰ পৰা বস্তু চুৰ কৰা আদি লোক-ধেমালিবোৰ টুচু পৰবতো